PROSZĘ O CISZĘ

W swoim dokumencie Eri Mizutani zaprasza nas do tajemniczego świata, skrzętnie skrywanego przez mury wrocławskiej szkoły z internatem. Towarzysząc uczniom przez cały rok szkolny odkrywamy ich magiczną, dziecięcą rzeczywistość, która początkowo wydaje się nam odległa i niedostępna. Subtelnie prowadzona obserwacja pozwala nam stopniowo zbliżać się do bohaterów. Śledząc losy poszczególnych uczniów, a także całej, różnorodnej grupy, poznając ich zwyczaje, gesty i mimikę odkrywamy przestrzeń pełną akceptacji, zrozumienia i beztroski – tak różną od świata czyhającego poza murami szkoły. Z czasem okazuje się, że nie potrzebujemy zbyt wielu słów, by zrozumieć emocje bohaterów, a finalnie – usłyszeć ich głosy, niesłyszalne dla nas na początku filmu.

Reżyserka przekracza w filmie trudne do pokonania bariery komunikacyjne między światem dorosłych i dzieci, światem słyszących i niesłyszących. Jej narzędziami są spokój i cierpliwość, a językiem komunikacji – nie słowa, lecz emocje.