PAPA

Film jest historią autobiograficzną. Posiada on formę dziennika wspomnień, opowiadających o tym, jaki wpływ na kształtowanie emocjonalnej strony osobowości autorki miała problematyczna relacja z ojcem. Jako motyw do realizacji tego tematu posłużyło poczucie zagubienia własnej wartości z powodu choroby psychicznej Papy oraz długoletnie przekonanie, że nie wolno o tym mówić.
Sięganie do starych filmów i zdjęć archiwalnych wzbudza uczucie tęsknoty i smutku. Autorka bierze odpowiedzialność za swoje emocje i dochodzi do wniosku, że potrzebuje uwolnić się od wpływu przeszłości, związanej z chorobą Papy i w końcu zbudować swój niezależny autoportret. To daje szansę na odrodzenie i wreszcie pokazanie szczerych uczuć dorosłej córki do Papy.