NAJ­GŁO­ŚNIEJ SŁY­CHAĆ MIL­CZE­NIE

Prze­stron­na sala uni­wer­sy­te­tu. Sie­dem osób sie­dzi w kręgu. Czy­ta­ją eseje na temat pro­ble­mów współ­cze­sne­go świa­ta. To je­dy­ny mo­ment, kiedy wi­dzi­my ich razem. Ze sło­necz­nej sali prze­no­si­my się w prze­strzeń mia­sta, które staje się zmien­nym tłem dla ich słów. Od tej chwi­li po­dą­ża­my za każ­dym osob­no, bez usta­lo­ne­go po­rząd­ku i czasu. Opo­wia­da­ją, skąd przy­je­cha­li, przed czym ucie­ka­ją. Od­kry­wa­ją ko­lej­ne dra­ma­tycz­ne fakty ze swo­je­go życia. Ka­me­ra po­ka­zu­je ich raz z dy­stan­su, innym razem za­glą­da w oczy, od­kry­wa emo­cje, czyta mowę ciała. Ka­wa­łek po ka­wał­ku skła­da­my frag­men­ty w ca­łość i ob­ser­wu­je­my sie­dem dra­ma­tycz­nych hi­sto­rii z życia An­ge­li, Ja­na­ha­na, Merwy, Mi­cha­ela, Mo­ha­me­da, Nir­ma­li i Se­la­ma­wit.

Ucie­kli od wojny, ter­ro­ry­zmu, nie­na­wi­ści et­nicz­nej, prze­śla­do­wań, prze­mo­cy do­mo­wej. Unik­nę­li śmier­ci. Wy­da­je się, że osią­gnę­li cel i mogą roz­po­cząć nowe życie w Eu­ro­pie. Ale czy to na­praw­dę ko­niec ich pro­ble­mów i po­czą­tek no­we­go, lep­sze­go życia?

Jeden z nich, Mi­cha­el, mówi, że nie bę­dzie mieć dzie­ci, bo nie chce, by żyły w tok­sycz­nym świe­cie. Jak pod­kre­śla ‒ nie­za­leż­nie od tego, jakie ma ma­rze­nia i plany ‒ jego los wciąż za­le­ży od in­nych ludzi. Po­zo­sta­li bo­ha­te­ro­wie wy­li­cza­ją inne pro­ble­my, z któ­ry­mi się bo­ry­ka­ją – dłu­go­let­nie ocze­ki­wa­nie na azyl bez moż­li­wo­ści pracy, alie­na­cję, ra­sizm, sa­mot­ność, nie­pew­ność jutra. Tę­sk­nią za domem ro­dzin­nym. Po­ja­wia­ją  się zwąt­pie­nie i py­ta­nia o sens życia.

Co bę­dzie dalej – nie wie nikt.