NAJGŁOŚNIEJ SŁYCHAĆ MILCZENIE

Przestronna sala uniwersytetu. Siedem osób siedzi w kręgu. Czytają eseje na temat problemów współczesnego świata. To jedyny moment, kiedy widzimy ich razem. Ze słonecznej sali przenosimy się w przestrzeń miasta, które staje się zmiennym tłem dla ich słów. Od tej chwili podążamy za każdym osobno, bez ustalonego porządku i czasu. Opowiadają, skąd przyjechali, przed czym uciekają. Odkrywają kolejne dramatyczne fakty ze swojego życia. Kamera pokazuje ich raz z dystansu, innym razem zagląda w oczy, odkrywa emocje, czyta mowę ciała. Kawałek po kawałku składamy fragmenty w całość i obserwujemy siedem dramatycznych historii z życia Angeli, Janahana, Merwy, Michaela, Mohameda, Nirmali i Selamawit.

Uciekli od wojny, terroryzmu, nienawiści etnicznej, prześladowań, przemocy domowej. Uniknęli śmierci. Wydaje się, że osiągnęli cel i mogą rozpocząć nowe życie w Europie. Ale czy to naprawdę koniec ich problemów i początek nowego, lepszego życia?

Jeden z nich, Michael, mówi, że nie będzie mieć dzieci, bo nie chce, by żyły w toksycznym świecie. Jak podkreśla ‒ niezależnie od tego, jakie ma marzenia i plany ‒ jego los wciąż zależy od innych ludzi. Pozostali bohaterowie wyliczają inne problemy, z którymi się borykają – długoletnie oczekiwanie na azyl bez możliwości pracy, alienację, rasizm, samotność, niepewność jutra. Tęsknią za domem rodzinnym. Pojawiają  się zwątpienie i pytania o sens życia.

Co będzie dalej – nie wie nikt.