PO­PIO­ŁY

Da­nu­ta, nar­ra­tor­ka oraz bab­cia re­ży­ser­ki cofa się w cza­sie, by opo­wie­dzieć hi­sto­rię swo­je­go życia. To sen­ty­men­tal­na po­dróż do chwil spę­dzo­nych u boku mi­ło­ści jej życia, Edwar­da. Nar­ra­cja pro­wa­dzo­na jest z per­spek­ty­wy doj­rza­łej ko­bie­ty, która dzię­ki od­na­le­zie­niu ko­re­spon­den­cji sprzed lat, roz­pa­la swoje uczu­cie na nowo. Wizja prze­szło­ści za­cie­ra się, wa­śnie ustę­pu­ją miej­sca do­brym wspo­mnie­niom.  Z po­mo­cą li­stów, Da­nu­ta zbli­ża się do zmar­łe­go męża, po­wra­ca­ją zna­jo­me miej­sca i przed­mio­ty. Ich wspól­ne życie w po­wo­jen­nej Polce nie było usła­ne ró­ża­mi, bo­ha­te­ro­wie mu­sie­li wie­lo­krot­nie zmie­rzyć się z trud­no­ścia­mi, pę­dzą­cym do przo­du świa­tem, gdzie wszyst­ko zmie­nia się w mgnie­niu oka. Je­dy­ną stałą była ich mi­łość.

„Po­pio­ły” są świa­dec­twem daw­nej, nie­ist­nie­ją­cej już rze­czy­wi­sto­ści w tka­nej przez bo­ha­ter­ce hi­sto­rii. Choć wspo­mnie­nia po­kry­ły się pa­ty­ną czasu wraz z trwa­niem opo­wie­ści od­ży­wa­ją na oczach widza. To pa­mięć utrwa­lo­na w przed­mio­tach bę­dą­cych czę­ścią życia co­dzien­ne­go Da­nu­ty i Edka. Przy two­rze­niu ani­ma­cji au­tor­ka in­spi­ro­wa­ła się fo­to­gra­fia­mi Man Ray’a oraz jego au­tor­ską tech­ni­ką ray­ogra­fii.